รายละเอียด

คัดจากเว็บไทยดูฯ :
เรื่องเล่าจากดินสอน้อย
โดย : oa เมื่อ : 9 ธ.ค. 2547 เวลา 21:55 น.

NOTE : เค้าโครงเรื่องคือ ความรักเล็กๆ ของ พี่เอิร์นวัยเด็ก คล้ายๆแนวแฟนฉัน
เค้าโครงนี้และหลายๆบทสนทนา จะมีเค้ามาจาก ฟิค แฮร์รี่ พอตเตอร์
เพียงแค่ปรับเรื่องให้ลงตัวกับพี่เอิร์น
สำหรับนางเอก พี่เอิร์นของเราแน่นอน แต่พระเอกคงบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร (นึกเอง ยังไม่รู้เลย เดาๆเอานะคะ)
ตอนแรกกะเอาหมูตุ๋นเป็นพระเอกซะหน่อย แต่มีการนั่ง นอนยัน แล้ว ยังไงก็พี่น้อง เลยกลัวจะไปกระทบใครเข้า
เลยให้เดาก็แล้วกันนะคะ … ร่ายมายาวแล้วเอาล่ะค่ะ เริ่มอ่านได้.(ย้ำนะคะ ฟิคชั่นเป็นเรื่องสมมติขึ้นมา
หนูไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงใคร แค่อยากแต่งฟิคให้พี่เอิร์นและแฟนคลับอ่าน
บอร์ดเราจะได้มีฟิคชั่นสนุกๆบ้าง ติชมได้นะคะ ขอบคุณค่ะ …
ดินสอ)……………………………………………………………………………………………………………………‘ ฮือ ๆ แม่จ๋า อยู่ไหน ‘ เด็กหญิงน้อยเอิร์น วัย 6
ขวบ ดวงตากลมโตโดเด่น มีเส้นผมที่นุ่มบาง ร้องเรียกหาแม่ ที่เธอจำได้ว่า
พลัดหลงกันในระหว่างเดินทางไปสมัครเรียนร้องเพลง เด็กหญิงเดินตามทางด้วยดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำ
มาถึงสวนสาธารณะที่มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่มากมาย ‘…ลูกชิ้นของฉัน…ลูกชิ้นของฉัน… ‘ เด็กน้อยเอิร์น
ได้ยินเสียงเพลงจากเด็กผู้ชายแว่วมาจากทางด้านหลัง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ตอนนี้เธอได้แต่คิดถึงแม่ที่รัก‘ โธ่…แม่จ๋า อยู่ไหน มาหาเอิร์นที ‘ และในขณะนั้นเอง โป๊ก! “
อูย….ฮือๆๆๆ เจ็บจัง ไมค์(พลาสติก) ของใครเนี่ย ” เด็กหญิงน้อยร้องออกมาพลางเอามือกุมหัว
ด้วยความตกใจและคิดถึงแม่ทำให้เธอร้องไห้“ ขอโทษนะ เธอเป็นอะไรหรือป่าว เราไม่ได้ตั้งใจ
เราร้องเพลงเล่นๆแก้เบื่อน่ะ “เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้น เด็กหญิงใช้ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองมาที่เด็กชาย
เด็กชายรูปร่างอ้วนกระปุ๊กลุก หน้าตามีแววน่ารักและดูเด็กกว่าเธอเสียด้วย“เราเหรอ…”
เด็กหญิงเอิร์นถามพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง สีหน้าของเธองุนงงและยังมีน้ำตา“ใช่..เธอนั่นแหละ เราขอโทษนะ
อ๋อ พลัดหลงล่ะสิ เธอน่ะ ” เด็กชายพูดเสียงใสเด็กหญิงเอิร์นไม่ตอบอะไร
ได้แต่นั่งสะอึกสะอื้นด้วยความคิดถึงแม่ “ เฮ้อ…เอ้านี่ ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมอง เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ
พร้อมกับหยิบห่อเล็กๆสองห่อออกมาจากกระเป๋า เขายื่นห่อหนึ่งให้ให้เด็กหญิงเอิร์น
ส่วนอีกห่อเขาก็แกะออกมากิน “กินได้น่า ไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่ลูกอม” เด็กชายเอ่ยขึ้น
เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงเอาแต่นั่งจ้องลูกอมเด็กหญิงยิ้มรับพร้อมกับแกะลูกอมออกมากิน“เธอมาจากแถวไหนล่ะ
คือที่ๆเธอพลัดหลงมาน่ะ” เด็กชายถาม“ก็..แถวๆนั้นแหละ” เด็กหญิงพลางชี้มือมาทางทิศที่ตนเองเดินมา
“โห...เธอเดินมาไกลมาเลยนะ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามอง“แล้ว…เธอล่ะ” เด็กหญิงเอิร์นถามบ้าง“
อ๋อ…เรามาจากต่างจังหวัด เราตามพ่อมาทำธุระที่นี่” เด็กชายตอบทันที“ อืม… แล้วเธอกำลังจะไปไหนเหรอ “
เด็กชายยังคงพูดไม่หยุด“เรากำลังจะไปสมัครเรียนร้องเพลงนะ… แล้วหลงกับแม่” เด็กหญิงตอบหน้าเศร้า“
เอาอย่างงี้มั้ย ” เด็กชายคิดอะไรขึ้นมาอย่างหนึ่ง ถามเด็กหญิงด้วยสายตาเป็นประกาย “
เรามาร้องเพลงระหว่างรอแม่ของเธอดีกว่า “ “ ได้สิ “
เด็กหญิงน้อยเอิร์นตอบกลับในทันทีทันใดจากนั้นเสียงเพลงก็เริ่มดังขึ้น พร้อมกับเสียงใสๆ
ของเด็กน้องทั้งสอง แต่น แตน แต๊นนนนน….….ลูกชิ้นของฉัน….ลูกชิ้นของฉัน พรึม พรึม พรึม
ถ้าทางไม่ปลอดภัย
ของรักของหวง ของซื้อของขาย…..และแล้วเสียงเพลงก็จบลงพร้อม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็กน้อยทั้งสอง“ เฮ้อ…วันนี้เราสนุกที่สุดในโลกเลย “
เด็กหญิงเอิร์นเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง “ เราก็สนุกที่สุดในโลกเหมือนกัน ” เด็กชายตอบ
เด็กน้อยทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเดียวกัน“ เอ้อ เกือบลืมแน่ะ “ เด็กชายอุทาน
เด็กหญิงเหลียวมามองด้วยแววตาสงสัยเด็กชายได้ควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
มันคือ…ไมค์พลาสติกอันน้อย อันเดียวกับที่มันตกโดนหัวเธอเมื่อเช้านี้ “ เอานี่ เราให้เธอนะ
เพื่อขอโทษเธอที่เราทำมันตกใส่หัวเธอ แล้วเป็นของขวัญให้เธอก็แล้วกัน “
เด็กชายเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งไมค์อันน้อยให้เด็กหญิงด้วยสีหน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ“ ขอบคุณจ๊ะ “
เด็กหญิงน้อยกล่าวขอบคุณ รับไมค์ไว้ด้วยสีหน้าที่สุขใจ ทำให้เด็กชายยิ้มแก้มแทบปริ“ เอิร์น เอิร์น
ลูกอยู่นี่เอง ” ‘ เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ ‘ เด็กหญิงเอิร์นคิด เด็กน้อยทั้งสองจึงหันไปมองตามเสียงนั้น “ แม่
แม่จ๋า… “ เด็กหญิงเอิร์นวิ่งไปกอดแม่ด้วยความดีใจ“ ลูกเป็นยังไงบ้าง แม่เป็นห่วงมากรู้มั้ย
“ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อได้เจอลูกสาวสุดที่รัก“เอ่อ…หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แม่ “
เด็กหญิงตอบ ใบหน้าเป็นสีชมพูแม่ของเด็กหญิงจึงหันมาทางเด็กชาย“สวัสดีจ้ะ
เธออยู่เป็นเพื่อลูกสาวฉันหรือจ๊ะ ” “ ครับ ก็ไม่เชิงหรอก ผมก็กำลังรอพ่ออยู่เหมือนกันครับ “
เด็กชายตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ“ ถ้างั้น ต้องขอบใจพ่อหนูมากเลยนะจ๊ะที่อยู่เป็นเพื่อนน้องเอิร์น
พ่อหนูเป็นเด็กดีมากจริงๆ”แม่เอ่ยขอบคุณ พร้อมกับเอ่ยบอกลูกสาว“เอิร์น บอกลาเพื่อนสิจ๊ะ”
คุณแม่พูดพลางดันหลังเด็กหญิง“ลาก่อน ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนกัน เราสนุกมากจริงๆ” เด็กหญิงกล่าว
แล้วยิ้มให้เขา“ ครับ ถ้าโชคดี… เราคงได้เจอกันอีกนะ” เด็กชายตอบ
เขายิ้มกว้างและโบกมือให้เธอไม่รู้เพราะอะไรเด็กหญิงถึงรู้สึกว่าใบหน้าของเด็กชายเริ่มลอยห่างเธอออกไป
และเสียงของเด็กชายค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเธอแทบจะไม่ได้ยินจู่ๆ
เสียงดนตรีดังเข้าสู่โสตประสาทของเธอ และพบว่าเธออยู่ท่ามกลางเพื่อทั้ง 7 คน กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่ “
อีกแล้วหรือเนี่ย “ เอิร์นพูดพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ ถึงความทรงจำของเธอในวัยเด็กไม่รู้เป็นเพราะอะไรกันนะ
เธอคิดถึงเหตุการณ์นี้อีกแล้ว…. ระหว่างนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครมาฉุดแขนของเธอ“พี่เอิร์น ! ระวัง
กรี๊ดดดดดดด “ ปาล์ม 1 ใน 8 คน ของ the star
ดึงเด็กหญิงตัวน้อยๆที่บัดนี้เติบโตเป็นสาวน้อยเสียงใสที่พวกเรารู้จักกันดี ออกมาให้พ้นจากรัศมีอันตราย
ตุ๊บ ! ไมค์ร้องเพลงตกพื้นดังลั่น ‘ ถ้าปาล์มไม่ดึงออกมา ป่านนี้เธอคงหัวโนแล้วมั้ง ‘
เอิร์นคิดอย่างโล่งใจ“ เฮ้อออออ เพื่อนๆที่เหลือถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความโล่งอก “ ขอโทษๆ
ไม่ได้ตั้งใจ แหะๆ หลุดมือไปนิด “ นิก หนุ่มร่างใหญ่กล่าวขอโทษเพื่อนๆ ด้วยความมันส์เกินเหตุ
ทำให้ไมค็หลุดออกจากมือ เกือบโดน เด็กหญิง เอ้ย สาวน้อยเอิร์น เข้าแล้วล่ะสิเอิร์น
เมื่อซ้อมร้องเพลงแล้ว เธอก็ออกมานั่งพัก พร้อมกับนึกถึงวันวาน……….เหตุการณ์เมื่อกี้
มันช่างคล้ายเหตุการณ์ในวันนั้นเหลือเกิน….หลายครั้งหลายหนเธอคิดถึงวันนั้น
และทุกๆครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนี้
เอิร์นจะไปเปิดตู้เก็บของหาอะไรบ้างอย่างที่เธอเก็บไว้มาโดยตลอด….ไมค์ร้องเพลงเด็กเล่นของเด็กชายคนนั้นน

ั่นเอง….ใครจะไปคิดล่ะว่า ไมค์เด็กเล่นเล็กๆอันหนึ่ง อาจจะไม่มีประโยชน์หรือมีค่าสำหรับคนอื่น
แต่สำหรับเธอเอง ความรู้สึกดีๆ จะเกิดขึ้นทุกๆครั้งเมื่อได้สัมผัสหรือจ้องมองมัน“ พี่เอิร์น
หาของอยู่เหรอ “ ปาล์มถาม เธอเพิ่งสังเกตว่า พี่เอิร์นกำลังยิ้มให้กับอะไรบ้างอย่าง“ป่าวหรอก ไม่มีอะไร
ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้วจ้ะ “ เอิร์นพูด ปาล์มทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
เอิร์นจึงรีบเก็บไมค์เล็กๆ ไว้ในตู้ตามเดิมระหว่างทานอาหารสาวน้อยเอิร์นดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอรู้สึกดีมาถึงตอนนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเด็กชายอยู่ที่ไหน
จะจำเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เคยร้องเพลงด้วยกันในสวนได้มั้ย
เด็กชายคนนั้นจะอยู่ในความทรงจำดีของเอิร์นตลอดไปเธอนึกถึงคำพูดของเด็กชาย
ทั้งๆที่มันจะนานจนจะลืมไปแล้วก็ตาม – ถ้าโชคดีเราคงได้เจอกันอีก




ความเห็นที่ : 1 เมื่อ : 9 ธ.ค. 2547 เวลา 23:21 น. ตอบโดย ดินสอวรรณกรรม

แหม....ดีจังค่ะ ที่พี่เอ๊าะเอามาลงให้ เกือบแน่ะ เพราะว่าต้นฉบับหาย หุหุ เดี๋ยวจะแต่งเรื่องใหม่
ท่องไว้ๆ เพื่อพี่เอิร์น สู้โว้ยยยย! ~+ + ~รักพี่เอิร์นที่สุดเล้ยยยยยย~+ + ~

ความเห็นที่ : 2 เมื่อ : 9 ธ.ค. 2547 เวลา 23:28 น. ตอบโดย oa

เรื่องใหม่อ่ะ ออลันโด้ บูม เป็นพระเอกน่ะ เรื่องแบบหนังมหากาพย์พี่เอิร์นชอบ

ความเห็นที่ : 3 เมื่อ : 9 ธ.ค. 2547 เวลา 23:56 น. ตอบโดย ดินสอวรรณกรรม

ได้อยู่แล้วค่าาาาาา.... อิอิ ชักสนุกแล้วสิ เพราะ Fic มหากาพย์ น่าสนุกมากๆเลย ออลันโดบูม
เป็นพระเอก จะพยายามนะคะ เพื่อพี่เอิร์นๆ ~+ + ~รักพี่เอิร์นที่สุดเล้ยยยยยย~+ + ~

ความเห็นที่ : 4 เมื่อ : 11 ธ.ค. 2547 เวลา 08:58 น. ตอบโดย เด็กวงใน

อ่านแล้วสนุกดีนะ อ่านตอนแรกก็พอจะรุเลยแหละว่าจะจบยังไง อิอิ

ความเห็นที่ : 5 เมื่อ : 11 ธ.ค. 2547 เวลา 17:33 น. ตอบโดย เกี้ยว

ว้าว...มหากาพย์ ดีค่ะๆ แต่งเร็วๆนะจ๊ะ ดินสอ เกี้ยวอยากอ่าน

ความเห็นที่ : 6 เมื่อ : 12 ธ.ค. 2547 เวลา 08:59 น. ตอบโดย White

อ่านะสนุกดี