รายละเอียด

( อ่านและตั้งชื่อ Story of Surattikan ตอนที่ 1 คลิคที่นี่ http://www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=earnthestar&id=220)

ความเดิมตอนที่แล้ว
..ด.ญ.เอิร์น ก้าวขึ้นเวทีประกวดครั้งแรก ตามที่แม่ร้องขอ
แต่ไม่ได้รับรางวัลอะไรเลย

(คุณแม่เธอพูดอะไรกับเธอ เธอจึงได้ตัดสินใจขึ้นประกวด
ทำไมเธอจึงร้องเพลง \"นักร้องบ้านนอก\" แทนที่จะร้องเพลง \"สาวนาสั่งแฟน\"
หญิงชราที่มาให้กำลังใจเธอยามพ่ายแพ้ เป็นใคร
ใครคือพี่เหน่ง ทำไมเธอจึงโทรหา)

ขอเชิญเพื่อนๆ เดินเรื่อง Story of Surattikan ตอนที่ 2..

เช้าวันรุ่งขึ้น
\"เอิร์น ลูกตื่นเร็วดูสิมีคนมาเยี่ยม\" แม่ เดินมาปลุกเด็กน้อยที่กำลังฝัน
\"ใครมาเหรอจ๊ะแม่\" หนูน้อยขี้เซาพูดพร้อมกับขยี้ตาอันกลมโตสดใส
เด็กน้อยเดินออกมาจากห้องนอน เธอพบกับคนที่มาเยี่ยมเธอ พี่เหน่ง
และ เพื่อนๆของเอิร์น นั่งรออยู่ที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน...


โดย : White [ 27/10/2004 , 19:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ : 1

ทั้งดีใจทั้งแปลกใจที่เห็นเพื่อน ๆ มามากมาย แต่เอ๊ะ เขามาทำอะไรกันนะ เอิร์นอดคิดไม่ได้ทั้ง ๆ
ที่ตายังไม่เปิดดี
" หวัดดีจ้ะ พี่เหน่ง หวัดดีทุก ๆ คน เอิร์นยังง่วงอยู่เลย ไปนอนต่อแล้วนะ บ๊าย บาย"
" เดี๋ยวสิ จะบ๊องส์เหรอ หวกเราอุตส่าห์มาหานะ " หนูเอ๊าะ เบรคเอิร์นอย่างทันท่วงที
" อิ อิ เอิร์นล้อเล่นอ่ะ " หนูน้อยพูดอย่างอารมณ์ดี
" พี่เอิร์นนี่ ขี้เล่นจังเลยนะ " เกิร์ลซ่าพูดแทรกขึ้น
" พวกเราชอบฟังเพลงที่เอิร์นร้องมากอ่ะนะ วันนี้เราเลยจะมาทำอะไรให้เอิร์นเป็นการตอบแทน "
ดินสอวรรณคดีรีบบอกก่อนที่คนอื่นจะแย่งพูด
"นี่เป็นของขวัญจากพวกเรา " White ( ฝรั่งหัวแดงที่อยู่เมืองไทยมานาน )
พูดขึ้นพร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อใหญ่กับกรอบรูปเอิร์นในชุดราตรียาวแบบผ่องศรี วรนุช มอบให้
" หวังว่าเอิร์นคงชอบนะ" ย่องเบาเอ่ยขึ้น
เอิร์นน้ำตาคลอเบ้าด้วยความตื้นตันใจ "ขอบคุณทุก ๆ ดวงใจที่มอบให้เอิร์นนะจ๊ะ
เอิร์นจะไม่มีวันลืมเลย"
" ยังไม่หมด พวกเรามีอะไรจะให้เอิร์นอีก" วินธัยรีบเสนอ
" อะไรจ๊ะ"
" แอ่น แอน แอ๊น..................... คือว่า..." วินธัยพูดต่อ
"พวกเราจะมาร้องเพลงให้เอิร์นฟังเป็นการตอบแทนจ้า " พี่เหน่งพูดขึ้นบ้าง
"เอ่อ......เอ่อ... เอิร์นเกรงใจอะน่ะ จะดีเหรอ"
"ดีสิ ดีมาก ๆ เลย very good เอ้า นึง ส่อง ซั่ม" mono (ฝรั่งอีกคน) รีบบอก
ยังไม่ทันที่เอิร์นจะพูดอะไรต่อ ทุกคนก็พร้อมใจกันกระพือเสียงคนละคีย์สองคีย์
"...เมื่อสุริโยนนนนนนนนนน ย่ามมมมม โสนทายา....อาอาอา......." PN ร้องนำ
คนอื่น ๆ รีบร้องตาม "หมู่โนกกกก กาก้อบินมาสู่รางงงงง"
เสียงเพลงดังกึกก้องกังวาลทั่วทุ่งนา หมู่นกกาแตกตื่น
เลียงเพลงจบลงทุกคนปลาบปลื้มยิ่งนัก
"เอิร์น ๆ เอิร์นหายไปไหนแล้ว" สายน้ำแดนไกลพูดขึ้นอย่างตกใจ
"แย่แล้ว เอิร์นเป็นลม เอิร์น ๆ" Tata รีบเข้าไปประคอง เขย่าตัวเอิร์น
เอิร์นลืมตาขึ้นพยายามยิ้ม
"เอิร์นไม่เป็นไรจ้ะ นอนน้อยไปหน่อย พอฟังเพลงที่เพื่อน ๆ ร้องเลยเป็นลมอ่ะจ้ะ
ยังไงก็ขอบใจมากนะจ๊ะ"
" พวกเราร้องเพราะมากเลยใช่มะเอิร์น" คนงาน พูดขึ้น
"จ้ะ" เอิร์นตอบ
แล้วทุกคนก็พาเอิร์นกลับเข้าบ้านและเอิร์นสัญญาว่าจะกลับมาร้องเพลงให้ทุกคนฟังอีก
"อดใจรอนะจ๊ะ"

ความคิดเห็นที่ : 2

โอ้ พระเจ้าจ๊อด ยอดจริงๆ

ความคิดเห็นที่ : 3

อ่านะ

ความคิดเห็นที่ : 4

เอิร์นเดินเข้าบ้านพร้อมเพื่อนๆ
"แม่จ๋าๆ แม่ทำอะไรอยู่จ๊ะ"เอิร์น ตะโกนถามผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังวุ่นอยู่ในครัว
"ทำกับข้าวให้ลูกทานกับเพื่อนๆไงจ๊ะ" เสียงของแม่ดังออกมาจากห้องครัว

เด็กน้อยวิ่งเข้าไปช่วยแม่ทำอาหารในครัว ปล่อยให้เพื่อนๆนั่งคอยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"นั่งกันทำไรเหรอ มาช่วยนกันหน่อยซิ"เอิร์นวิ่งออกมาบอกเพื่อนๆ

อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย หนูเอิร์นก็อาบน้ำเรียบร้อย ทุกคนกินอาหารฝีมือตัวเองอย่าง...อร่อย

"เอิร์น จ๋าวันนี้ไปเล่นกับพวกเราที่นากันนะ" ย่องเบาชวนหนูน้อย
"จ๊ะ..." เอิร์นตอบตกลง

ทุ่งนา
"เล่นอะไรกันดีล่ะ"หนูเอ๊าะถามทุกๆคน
"ยอดมนุษย์"
"ไม่เอาเล่น...ยาง"
"ไม่เอา ๆ ๆ ๆ ๆ"
(เริ่มเถียงกันแล่ว -_-")
"เอาละๆๆๆ พอๆๆ
หยุดได้แล้ว"หนูเอิร์นตะโกนใส่เพื่อนๆที่กำลังเถียงกัน"เราคิดว่าเราอยากเล่น...ประกวดร้อง
เพลง(โหะๆๆ คงติดใจจากการประกวดมาล่ะซิ)

ทุกคนคิด
"อืม...ก็ได้ ว่าแต่ใครจะเป็นกรรมการล่ะ"Tata ถาม
"กรรมการ... พี่เอ๊าะ แล้วก็... วินธัย
อีกคนใครดีน้า..."เอิร์นมองไปที่เพื่อนทุกคน"เอา PN แล้วกัน"

"แล้วที่เหลือมาแข่งกันนะอิอิ"หนูเอิร์นยิ้มและมองไปที่เพื่อนๆ
วินธัยไปลากโต๊ะไม้ไผ่มาตั้งใต้ต้นไม้ริมทุ่งนาเป็นเวที
เอาเก้าอี้มาวางเป็นบันไดขึ้นเวที

ส่วนกรรมการก็ นั่งบนกะลามะพร้าวอีกฝั่งหนึ่ง

ทุกคนเตรียมตัวขึ้นร้องเพลง
พิธีกรรับบทโดย วินธัย
"สวัสดีค่ะ นักร้องคนแรกของรายการประกวด เดอะ สโตน ของเราวันนี้คือ...Oshi ค่ะ..."
Oshiเดินขึ้นบนเวทีโต๊ะไม่ไผ่และเริ่มร้องเพลง...

ความคิดเห็นที่ : 5

ไม่ใช่สิกรรมการเป็นคุณวินธัยแล้ว พิธีกรต้องเป็น GirlZa
เหอๆโทดๆผิดนิดหน่อยแก้ๆๆๆ

ความคิดเห็นที่ : 6

อิอิ กลายเป็น พี่แฟรงค์ซะแย้วเรา อิอิ

ความคิดเห็นที่ : 7

เด็กน้อยคนนึง หัวกลมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ สีน้ำเงินเข้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอด
ดวงตาตี่เล็กมองแต่เอิร์น สลับไปมากับภาพเพื่อนๆ
หัวใจงี้เต้นเร็ว คอยฟังเสียงเพื่อนๆ คุยกัน
แล้วจู่ๆ ก็ยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเอง
"ขอให้เป็นความจริงๆ เราไม่ได้ฝันไปนะ.." ย่องเบาอมยิ้มคิดในใจ

ความคิดเห็นที่ : 8

เฮ้ย แล้วพี่ไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะค่ะ แต่ฮากลิ้งดี แต่งต่อไม่ถูกเลยอ่า ขอตั้งสติก่อนน่ะ 55555

ความคิดเห็นที่ : 9

ขอบคุนมากๆๆที่มีเราเข้าร่วมด้วย อิอิอิ

ความคิดเห็นที่ : 10

เราอยากเข้าร่วมด้วยจังเเต่เเค่อ่านก็มีความสุขขขขขขขขขขข
มากมากเลย

ความคิดเห็นที่ : 11

อยากเข้าร่วมด้วยจัง..แต่ไม่เป็นไรค่ะ...แค่อ่านก็มีความสุขแล้ว...

ความคิดเห็นที่ : 12

ฮา ค่ะ กลายเป็นดินสอวรรณคดีไปแล้ว สนุกมากๆ เก่งจัง

ความคิดเห็นที่ : 13

GirlZa : เพื่อไม่เป็นการเสียงเวลาพบกับนักร้องคนแรกของเราเลย.............
นั่นก้อคือOshi เทอร์นั้นจะมาในบทเพลงนัดพบที่น่าอำเภอขาข้วาก้าวขึ้นเวที มิ้วสิก โก

ความรักความรักเจ้าขาจู่ๆก็มาไม่ทันตั้งตัว
เพียงพบหน้าตาสพตาทำไม่รักเขาตามืดม่วน.........
มองอะไรเขาดีไปทั่ว............................................. .
วันธัย"เป็นไงคับคุณGirlZa จบไปแล้วกับคุณOshi
"ยอดเยี่ยมมากค่ะ
"ต่อไปเพื่อไม่ให้เป็นการเสียงเวลาเราจะไปพบกับใครค่ะ
วันธัย"ต่อไปก้อของเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชายแล้วกัน(ไม่ใช่เติ้นตะวัน) นั้นก้อคือ White
หนุ่มหล่อของเรากันนะคับ
GirlZa "White จะมาในบทเพลงตั้งใจมาหลอก
ยอมรับว่าตั้งใจมาหลอก..........ทุกคำที่บอกล้วนแต่หลอกล้วนแต่ล่วง...................

ต่อหน่อย
ของเอี้ยวด้วยคนนะค่ะ พี่ๆๆๆๆๆๆ
มือใหม่หัดแต่ง

ความคิดเห็นที่ : 14

..เสียงหัวเราะหยอกเย้า ใบหน้าแต่ละคนมีแต่รอยยิ้ม เสียงงี้ตะโกนกันจนแหบแห้ง
บางทีก็โห่ไล่ บางทีก็ร้องตาม บางทีก็เต้นระบำ วิ่งไล่จับกัน ดันๆ กันขึ้นไปบนเก้าอี้ที่สมมุติเป็นเวที
จนหกคะเมนตีลังกา
เมื่อบ่ายคล้อย ภาพเด็กน้อยเหล่านั้นก็สลายไปพร้อมกับความอ่อนล้าของแสงตะวัน

..เด็กน้อยหัวกลมเสื้อน้ำเงินเข้มเก่าๆ นั่งหลังควายมองดูดวงอาทิตย์สีส้ม ลูกโต เย็นตา ค่อยๆ
ลาลับขอบฟ้า
เด็กหญิงคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา "ย่องเบา ทำไมเธอมานั่งที่นี่คนเดียวล่ะ?"
ย่องเบาเหมือนไม่ได้ยิน จนเด็กหญิงเดินมาถึงตัว แล้วก้มหน้ามองเด็กหญิง "เอิร์น เราชอบที่นี่
ตอนนี้มาก"
เอิร์นทำหน้าฉงน ย่องเบาพูดต่อ "ฟังดูสิ เสียงลมพัด ต้นข้าวไหว
คล้ายเสียงหยอกเย้าของคนรู้ใจกัน"
"เหมือนเรากะเอิร์นไง" ย่องเบากระโดดลงจากหลังควาย
ต่างมองตากันเหมือนจะหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจ

เสียงลมพัดมา 2 ซู่ พัดชายเสื้อเด็กน้อยทั้ง 2 โบกสะบัด
ย่องเบาจูงมือเอิร์นเดินหันหน้าหาแสงตะวัน แล้วยกมือชี้นิ้วไปที่ดวงโตสีส้ม

ย่องเบา: เอิร์น ดูโน่นสิ เรามาเฝ้าดูมันที่นี่ทุกวันเลย
เอิร์น: ก็ใช่ เราก็เห็นเธอมักจะมานั่งคนเดียวทีนี่
ย่องเบา: ทำไมรู้ไม๊? เพราะเรามักคิดว่ามันเหมือนเอิร์น
เอิร์น: เหมือนยังไง?
ดวงตากลมโต ใสซื่อ จ้องมองย่องเบา ย่องเบาจับมือสองข้างเอิร์น ไม่มีใครยอมหลบตาใคร
ย่องเบา: วันนึง เอิร์นจะโด่งดัง มีชื่อเสียง แล้วลับตาเราไป เหมือนดวงตะวันดวงนั้น..
เอิร์นอมยิ้ม เบือนสายตาไปที่ดวงโตสีส้ม มือทั้งสองคนคลายออกจากกัน
เอิร์น(พูดไปยิ้มไป): แล้วพอตอนเช้าๆ เอิร์นก็ขึ้นมาให้เห็นใหม่
ย่องเบายิ้มบ้างเมื่อเห็นเอิร์นทำท่าน่ารัก

เอิร์น: ย่องเบา เธอนี่ท่าทางจะบ้า ไปไป ไปอาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลาเถอะ
เด็กหญิงเดินนำหน้าจูงมือเด็กน้อยฮึมฮัมๆ หัวร่อต่อกระซิก "..โธ่ พ่อโกโบริน้อย.. .อ๊ะอ๊ะ
แม่อังศุมาริน.น.นน.."
ปล่อยให้ทุ่งนาด้านหลังเงียบสงบลงไปกับความมืด.